مقایسۀ شدت استئوآرتریت زانو و پیامدهای آن در دوندگان استقامتی پیشکسوت و افراد غیرورزشکار

هدف از این تحقیق، مقایسۀ شدت استئوآرتریت و درد زانو، دشواری­های حرکتی و کیفیت زندگی مرتبط با استئوآرتریت زانو در دوندگان استقامتی پیشکسوت و افراد غیرورزشکار بود. در این تحقیق 26 آزمودنی مرد به‌صورت هدفمند انتخاب، و به دو گروه مساوی سیزده‌نفره تقسیم شدند. تشخیص بیماری با تأیید علائم بالینی توسط متخصص ارتوپد از طریق معیارهای تشخیص بالینی کالج رادیولوژی آمریکا و همچنین ارزیابی بالینی با استفاده از اندکس شدت درد و فونکسیون Lequesne’s برای استئوآرتریت زانو انجام گرفت. سپس از پرسشنامۀ جهانی و بومی‌شدۀ پیامدهای استئوآرتریت و صدمات زانو (KOOS) به‌منظور اندازه­گیری متغیرهای تحقیق استفاده شد. برای تجزیه‌وتحلیل داده­ها از آزمونt  مستقل با ضریب خطای α ≤ 0/05 استفاده شد. با وجود بیشتر بودن میانگین شدت استئوآرتریت زانو با 5/5 درصد (86/0P=)، شدت درد زانو با 69/4 درصد (40/0P=)، میزان دشواری در انجام دادن فعالیت­های روزانه با 52/3 درصد (83/0=P)، میزان دشواری در اجرای فعالیت­های ورزشی- تفریحی با 35/10 درصد (97/0P=) و کیفیت زندگی با 82/3 درصد (48/0=P) در دوندگان استقامتی پیشکسوت نسبت به افراد غیرورزشکار، اختلاف معنا­داری بین دو گروه مشاهده نشد. بنابراین نتیجه گرفته می­شود که دویدن به شکل استقامتی و در سطح قهرمانی خطر ابتلا به بیماری استئوآرتریت زانو و مشکلات مرتبط با آن را در دوندگان استقامتی پیشکسوت نسبت به افراد غیرورزشکار افزایش چشمگیری نمی­دهد؛ به‌طوری‌که دو استقامت در سطح قهرمانی نمی­تواند عامل خطری برای فرسایش مفصل زانو باشد.